Medya ve Etik
“Türkiye’de gazetecilik, meslek ilkeleri ve etik kurallar yok sayılarak yapılmaktadır” cümlesi kimileri için çok keskin bir ön yargı gibi gözükse de yaşadığımız sorunlara, en azından çözümcü bakanlar açısından temel argümanlardan biridir.
Çünkü her geçen gün daha da derinleşen Türkiye medyasındaki gazeteciliğin etik sorunları, toplumsal alanı da dönüştürmekte, hatta doğal seyrine tabiri yerindeyse darbe vurmakta.
Basının “demokratik toplumların, yönetimlerin ayrılmaz bir parçası olduğu” gerçekliğini dile getirdiğimiz her mecrada devamında sıralarız: “Medya, topluma bilgi ve haber sunar. Kamuoyu oluşumuna katkı sağlar. Toplum (halk, kamu) adına iktidarlar üzerinde gözetim ve denetim işlevi görür. Tüm bu yollarla demokratik yönetimin sağlıklı şekilde işlemesine katkıda bulunur.”
Bu sıralamayı, her şeyden önce böyle bir katkının olabilirliğinin bizzat medyanın kendisinin demokratikleşmiş olduğu ön kabulü ile yapıyoruz.
Etik kurallar da tam da bu ön kabul esas alınarak, mesleğin ‘olması gerektiği’ gibi yapılmasını zorlayan araçlardır.
Türkiye medyasının büyük bölümü için bugün – yıllardır süren yapısal sorunların önümüze birike birike geldiği günümüzde – etik kuralları anımsamak ne yazık ki lükse dönüşmüş durumda. Oysa gazetecilik mesleği, diğer birçok mesleğe göre, etik kuralların daha ön planda olduğu bir meslek.
Bir işin etik kurallar çerçevesinde yapılmasının gerekliliğini anlamlandırmanın, iyinin ancak kötü durumlar yaşandığında anlaşılması gibi bir zorluklar içerdiği kesin. Biz de bu kesinlikten hareket ederek, yapılan haberlere ve yaşananların aktarılma şekline bakmanın aslında etiğin önemini yeterince göstereceği kanaatindeyiz.
Bu bağlamda Çağdaş Dergi’nin “Medya ve Etik” sayısında gazetecilik etik kurallarının yaşamsal önemini; medyanın siyasal rejimler ve sermaye yapılanması kıskacında araçsallaştırılmasının neden olduğu etik sorunları hem teorik hem de örneklerle sayfalarımıza taşıdık.
Gazetecilikte etik kurullar yok sayıldığında, gazeteciliğin de anlamını yitirdiğinin bilincine varmak, lüks değil mesleki zorunluluktur.
Keyifli okumalar,
Can Güleryüzlü
ÇAĞDAŞ_DERGİ 4.SAYI ‘yı indirmek için buraya tıklayabilirsiniz.
